zaterdag 22 februari 2014

Kleine hondjes worden groot.

Dankzij facebook vergeet ik regelmatig mijn blog. Totdat er iets gebeurd wat noemenswaardig is maar waar ik geen foto van heb kunnen maken.

Vanmorgen bij de wandeling liep Emrys langs een boom en tilde zijn poot op om te plassen, net als een volwassen reu. In eerste instantie vond ik het een heel gewoon beeld, ik had zoveel reuen dat zien doen, tot ik besefte dat het mijn kleine Emrys was die het deed. Hij heeft vanaf zijn vroege jeugd regelmatig, wijfelend zijn pootje opgetilt, 15 keer wel te verstaan, maar dit was anders, dit was echt, tegen een boom. Niet een voorzichtig optrekkend pootje terwijl hij al plast, maar hup omhoog met die poot. Dat dit nieuw was en dat het tegen een boom was besefte hij zelf ook toen hij met zijn achtepoot de boom raakteen. Verschrikt liep hij snel door. Dit alles duurde nog geen seconde.

Nog meer tekenen van de op hande zijnde pubertijd zijn...jeugdpuistjes. Kleine witte kopjes op zijn kin. Tijd voor Clearasil.

Druk is ie ook. Zijn favoriete bezichheid? Het pesten van Poekie en Mila. Lekker happen in de staartjes, vooral die van Poekie want die loopt steeds voor zijn neus langs. Ja Poekie, zo vraag je er wel om. Buiten is Mila de sigaar. Poekie laten we meestal thuis omdat ze toch wel heel oud wordt. Als Emrys geen andere honden tegen komt tijdens de wandeling, bevredigd hij zijn behoefte aan krachtmeting met Mila. Achter me hoor ik regelmatig hysterisch gegil omdat Emrys zich boven op haar stort. Mila loopt hem ook niet voorbij, als hij blijft staan, blijft zij ook staan, dan hapt hij naar haar, zij gilt en dan rennen ze samen weer vooruit totdat Emrys weer stil staat om ergens aan te snuffelen en Mila hem weer niet voorbij durft te lopen enz. Zo gaat het de hele wandeling. Mila heeft geen overwicht. Emrys vindt die hysterische meiden maar grappig. Meisjes plagen, zoentjes vragen, zeg ik altijd maar. Hij houdt van ze.